kabaca

tanrı çok sıkılıyordu. oturup konuşacağı, yatıp sevişeceği, tavlayı koltuğunun altına sıkıştıracağı, tartışıp kafasını gözünü yaracağı kimsesi yoktu. büyük bir yalnızlıktı onunki. ve önünde sonsuz bir hayat vardı. bu sıkıntısını daha da artırıyordu.

zamansızlık içindeki zamanlardan birinde, sıkıntıdan tırnağıyla kanattığı vücudundan kopan bir parçayı izlemeye koyuldu. kopan parça bir zaman sonra öldü ve çürümeye başladı. tanrı'nın kafasında bir ışık yandı. sonsuza kadar yalnız ve sıkıcı bir hayattan kendisini kurtaracak olan şey rastlantı sonucu çıkmıştı karşısına. hemen planını yaptı. önce dünyayı yarattı ve üzerine kendi vücudundan kopardığı parçaları saçtı.

işte o günden beri dünya tanrının intihar planının, insan da tanrı'nın bir parçası oldu. tanrı, o günden beri, vücudundan koparacağı son parçanın ölümüyle kavuşacağı huzurun hayaliyle delice saçtı parçalarını dünyaya...