kabaca

notların asılması vardı. öğrenciydim o zamanlar. bir değişiklik; bir heyecandı hayat(lar)ım(ız)da.

ben bazen/genellikle öyle notlar alıyordum ki (hoca veriyordu?), sanki ibret için asılıyorlardı panoya.

(ama pano yüz vermiyordu şakası olsun mu burda?)

bazen aklıma bir fikir geliyor; güzel bir cümle, bir espri, bir hikaye konusu, vb... "oha" diyorum, "ne süper fikir!". "hemen bunu yazayım, twitter'a ya da bloga, eskiden olsa ekşi sözlüğe, yahut hiç olmadı, boş bir wordpad sayfasına" diyorum. sonra araya yapmam gereken işler, katılmam gereken çok önemli bir toplantı ya da cevap vermezsem dünyanın, yaklaşmakta olan sonuna giden süreci hızlandırmama sebep olacak bir telefon giriyor... ben bu çok önemli işlerle oyalanırken ve üstünden bir hayli zaman geçmişken, "ya" diyorum, "benim aklıma geçenlerde çok güzel bir fikir gelmişti, neydi o?". bir müddet zorluyorum hafızamı. yakın zamanda çok konuşulmuş, ülke gündemine dair önemli konuları hatırlamaya çalışıyorum. çünkü genellikle aklıma gelen şeyler, o an gözüme çarpan konular hakkında oluyor. bir espri, başkalarının göremediği çok mühim bir ayrıntı ya da o olayın doğuracağı sonuçlar hakkında fevkalade mühim bir analiz. tüm bu yakın geçmiş gündem taramalarından bir sonuç çıkmayınca, kendi kişisel gündemimi tarıyorum. çünkü eğer kitleleri ilgilendiren bir konu değilse, kendi hayatım sınırları dahilinde cereyan etmiş olaylardan esinleniyorum bir fikir oluştururken. umumiyetle bu geçmiş taramalarından elde edilen sonuç sıfır oluyor. "demek ki" diyorum, "çok parlak bir fikir değilmiş, çünkü çok parlak fikirler kendilerini unutmanıza izin vermezler... yani sanırım". içime su serpiliyor. "iyi ki işim çıkmış o an" diyorum, "o çok mühim işlerim olmasaydı, o aklıma gelenleri bir yerlere yazacak, ve gerizekalılığımı bir yığın insanın gözüne sokmuş olacaktım".

hepimiz aynı oranda akıllı ve aynı oranda gerizekalıyız diye düşünüyorum. bazılarımız, bu herkesle aynı oranda olan gerizekalılıklarını gizleyecek bir bilince sahip. onlar çok akıllı görünüyorlar. sadece gerizekalılığını gizlemek, insanı akıllı göstermeye yeter. başka bir şey yapmaya gerek yok. bu bilince sahip olmayanlar içinse, bunu gizlemelerine sebep olacak bir şans gerekiyor akıllı görünmek için. benim bu konudaki şansım, tamamen zorunluluktan, aslında hiç istemediğim bir şey olmasına rağmen, hayatımın büyük bir kısmını kapitalizme kiralamış... hadi daha dürüst olayım, tamamen satmış olmam.

son günlerde, uzun zamandır kapımı çalmayan eski bir alışkanlık dürtüyordu sürekli, haydi bir şeyler yaz, bak ne güzel fikirler var diye. araya işler giriyordu. yazamıyorken, genelde yaptığım gibi, başkaları neler yapıyor diye bakınıyordum ben de.

ne çok işsiz var.

ve bizim sektörde işler biraz kesat bugünlerde.